Atvinnumissir -

Starfsmenn bankanna og allir aðrir sem missa vinnuna eiga alla mína samúð. 

Mér hefur fundist í allri umræðunni að það hafi gleymst að kreppan er farin að bitna á fólkinu í bönkunum og fjölskyldum þeirra. 

Að missa vinnuna er eitt það versta áfall sem hægt er að verða fyrir.  Reiðin blossar upp og fólk spyr sig þeirrar spurningar:  " Af hverju ér?"

Allar forsendur eru brostnar, og framtíðin er í óvissu.   Að vísu er gefinn smá aðlögunartími.  En eins og ástandi blasir við okkur núna - er ekki að sjá að það verði þörf fyrir nokkur hundruð manns við sambærileg störf á næstu misserum.  Þá vakna spurningarnar um það hvort hægt verði að standa við þær skuldbindingar sem búið er að gera. 

Sem betur fer er bjartsýnin ofarlega í upphafi og fólk hefur trú á að fá sambærilegt starf.  Samt verður hugurinn verður eins og rússibani sem fer frá því að sjá bjarta framtíð og allt niður í svartnætti þar sem allt virðist vonlaust og ekkert nema gjadþrot blasir við og svo upp aftur.  Þetta er tímabil þar sem reynir mikið á einstaklingana og fjölskyldur þeirra.  Ástandið á vinnumarkaði hefur sem betur fer verið þannig að flestir hafa fundið vinnu við sitt hæfi.  Ef hún finnst ekki þarf að slá af kröfunum og finna  sér staf á öðrum vettvangi.   Það þarf að taka mikilvægar ákvarðanir eins og hvort bæta eigi við sig menntun til að fá betra starf, eða sætta sig við lægri laun í lengri eða skemmri tíma. 

Sem betur fer er svartnættið aldrei svo mikið að það birti ekki upp um síðir.  Það sem virðist vera vonlaus staða, er oftar en ekki grunnurinn að því sem leiðir til betra lífs.   Þvi eins og frómir menn segja :  Viðspyrnan er best af botninum.

Starfsmenn enn í óvissu